Rozdział piąty

Z perspektywy Mai

Otworzyłam delikatnie powieki, a swój wzrok przeniosłam na mój biały zegarek leżący na brązowej półeczce, stojącej obok łóżka. Wskazówki ułożone były w taki sposób, że wskazywały godzinę 10. Pierwszy raz, od dłuższego czasu się wyspałam. Może dlatego, że przed snem wciąż myślałam o Harrym? Tak, raczej tak. Polubiłam go, to jest pewne. Pobiegł za mną w kinie, pomimo tego, że nie musiał, pomógł mi. Dzięki niemu pierwszy raz od naprawdę długiego czasu uśmiechnęłam się szczerze, nie musząc udawać. Harry jest osobą, która… Która powoduje na mojej twarzy uśmiech.

Do szkoły miałam na godzinę jedenastą. Wstałam z wielkiego, brązowego łóżka, zaścielonego fioletową pościelą.

Udałam się do łazienki. Powoli zdjęłam z siebie krótkie, czarne spodenki oraz przewiewny, biały podkoszulek. Byłam naga, weszłam pod przysnic, odkręciłam wodę. Po chwili ta, energicznie spływała po moim zziębniętym ciele. Delikatnie gładziłam swoją skórkę niebieską gąbką, która oczyszczała moje ciało z potu.

Kiedy skończyłam, zakręciłam wodę, opatuliłam się niebieskim ręcznikiem, a włosy zwinęłam w tak zwany turban. Stanęłam przed lustrem. Umyłam zęby. Następnie zaczęłam na swoich powiekach malować czarnym eyelienerem kreski. Na nie nałożyłam delikatnie czarnego cienia do powiek. Byłam gotowa. Zostało mi jeszcze ubrać się co zazwyczaj nie zajmowało mi za dużo czasu. Podeszłam do wielkiej, mahoniowej szafy, która stała naprzeciwko mojego łóżka.

Wyjęłam z niej czarne rurki, poprzecierane na kolanach, białą bluzkę z napisem „Good Day”, na nią nałożyłam jasną jeansową kurtkę z ćwiekami na ramionach. Do tego dobrałam czarny srebrny naszyjnik w kształcie serca, który dostałam od babci na piąte urodziny.

Przed wyjściem zdążyłam zjeść kanapkę z serem, którą przygotowała mi wcześniej mama. Nie byłam za bardzo głodna, ale moja mama jak zwykle mnie zmusiła.

Około 10:50 znajdowałam się już na terenie szkoły. Pod drzwiami głównymi czekała na mnie Minie.

Dziewczyna pochodziła z Indii co oznacza, że miała ciemną karnacje, czarne włosy i ciemnie oczy. Przeprowadziła się tu, gdy miała piętnaście lat. Poznałyśmy się rok temu, gdy przyszła do mojej klasy. Teraz mamy po siedemnaście lat, czyli w kraju jest już dwa lata. Nie jesteśmy jakimiś wielkimi przyjaciółkami, po prostu dobrymi koleżankami. 

Siedziałam z Minie na korytarzu. Dziewczyna wciąż opowiadała mi o swoim pobycie w Grecji. Dopiero wczoraj wróciła, więc nie było jej w szkole poprzedniego dnia.Wciąż wsłuchiwałam się w jej słowa nic nie mówiąc. Kiwałam głową, uśmiechałam się, marszczyłam brwi, ale nic nie mówiłam, milczałam.

 Gdy skończyła, zapytała się mnie co robiłam, ponieważ nie miałyśmy ze sobą kontaktu. Nic nie odpowiedziałam. Tylko wzruszyłam ramionami i szybko zmieniłam temat. Nie chciałam wspominać o Harrym. Nie mam po co. Podoba mi się, ale ten związek i tak byłby bezsensu. Tak samo jak nie miał sensu związek z Joshem…

Lekcje minęły dosyć szybko z czego się bardzo cieszę.

Około godziny szesnastej byłam już w domu. 

Przywitałam się z mamą, która jak zwykle stała przy garach, podczas kiedy mój niewdzięczny ojciec siedział na kanapie przed telewizorem…

Zignorowałam to, a następnie udałam się na górę do swojego pokoju. Usiadałam na łóżko. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Jak zwykle, nic się nie zmieniło. Codziennie to samo. Wstaje, myje się, ubieram się, wychodzę do szkoły, wracam, jem, myje się, śpię. Mam dość już tego… Od dawna chciałam coś swoim życiu zmienić, ale najwidoczniej mi to nie wychodziło…

Po chwili na moim telefonie pojawiło się zdjęcie Harrego. Zrobił je sobie kiedy byliśmy w kinie, to znaczy jak ja wybiegłam a on pobiegł za mną, aby mnie pocieszyć no i wymieniliśmy się numerami. Zdziwiłam się trochę, ale bez zastanowienia nacisnęłam zieloną słuchawkę pod zdjęciem.

-Tak słucham? –Spytałam zdenerwowana.

-Cześć Maya. To ja Harry… -W jego głosie słyszałam jakieś zawahanie, niepewność, strach. Ciężko było mi go zrozumieć bo wciąż się jąkał.

–Wiem Harry, mam twój numer zapisany. –Powiedziałam z uśmiechem na ustach. Wciąż się  uśmiechałam, nie potrafiłam się powstrzymać…

-No tak… Przepraszam. Masz może dzisiaj czas? –Spytał a w jego głosie nadal można było dostrzec zdenerwowanie a także zawahanie.

-Mam –Powiedziałam. Nie potrafiłam wydusić z siebie więcej słów. Może nie wyglądam, ale jestem pewna, że cieszę się z tego spotkania jeszcze bardziej niż on, chociaż nie… Nie mam pewności, że on w ogóle się cieszy…

Oboje ustaliliśmy, że spotkamy się w Starbucksie przy ulicy Charing Cross za dziesięć minut, dlatego nawet się nie przebierałam, tylko od razu założyłam buty i wyszłam z domu.

Na podwórku padał deszcz, więc szybkim ruchem naciągnęłam kaptur na głowę i udałam się do kawiarni.

Po piętnastu minutach byłam już na miejscu, spóźniłam się. Harry już na mnie czekał, zmoknięty, zmarznięty. Wyglądał naprawdę uroczo ale… Nie mogę o nim tak myśleć, nie mogę się zakochać. Nie.

Kiedy Styles zauważył, że się do niego zbliżam uśmiechnął się i pomachał. Zrobiłam to samo, a po chwili podbiegłam do niego nie chcąc jeszcze dłużej być na deszczu.

Weszliśmy razem do kawiarni. Prawie wszystkie stoliki były zajęte, na szczęście jeden stolik obok okna był wolny.

Usiedliśmy.

-Cieszę się, że przyszłaś. –Powiedział z uśmiechem wciąż bawiąc się palcami. Spojrzałam w dół.

-Cieszę się, że zadzwoniłeś. Zdążyłam za tobą zatęsknić. –Powiedziałam żartobliwie.

-Jesteś inna wiesz? –Powiedział wciąż mi się przyglądając.

-Inna?... To znaczy? –Spytałam zdziwiona wciąż unikając jego spojrzenia.

-Jesteś wyjątkowa. Wiem, znam Cię krótko, bardzo krótko, ale widziałem jak płaczesz, jak się uśmiechasz, jak się śmiejesz, jak o czymś myślisz, jak jesteś zła. Widziałem Cię wielu obliczach i w każdym jesteś inna niż wszystkie, pospolite dziewczyny. –Kiedy to powiedział na mojej twarzy ponownie pojawił się uśmiech. W tym momencie chciałam do niego podejść przytulić, pocałować, no ale cóż. Sam dobrze zaznaczył. Znamy się krótko a ja mogę dodać, że to i tak nie miało by sensu.

-Harry, naprawdę dziękuję ci za te słowa, ale nie uważasz, że to wszystko dzieje się za szybko? Nie chcę być niemiła, ale nie masz na co liczyć....

Przez chwilę  siedzieliśmy w ciszy unikając swojego wzroku. Uraziłam go, to jest pewne, ale ja nie jestem jeszcze gotowa na związek, który i tak rozpadłby się z powodu mojej choroby...