Rozdział drugi

Z perspektywy Liv

Wczorajszy dzień spędziłam z Mayą. Wydaję się być trudną dziewczyną, ale mam nadzieje, że się polubimy. Zaintrygowała mnie w niej ta beztroska. Nie przejmowała się tym co ludzie o niej myślą albo tym jak wygląda. Ja bym tak nie mogła, zawsze kiedyś ktoś powie, że coś jest we mnie nie tak, natychmiast staram się to zmienić. Tak już mam, dla jednych to zaleta zaś dla drugich jest to wada.
Teraz jestem w parku, wraz z Zaynem i Niallem. Oboje tak jak ja nie mieli dzisiaj planów więc wspólnie postanowiliśmy razem wybrać się do parku.
Usiedliśmy na jednej z ławek, wciąż rozglądałam się, podziwiałam krajobraz, który miałam przed oczami. Po chwili Niall zaczął dziwnie tańczyć, wyglądało to na prawdę komicznie. Wciąż się śmiałam, nie potrafiłam się powstrzymać. Po chwili brunet zaczął robić to samo co blondyn. Oboje tańczyli w dziwny sposób a ja nie   potrafiłam powstrzymać się od śmiechu. Horan i Malik to jedni z niewielu chłopców, którzy potrafili mnie rozbawić.
Po trzech godzinach spędzonych z chłopakami do Zayna zadzwoniła jego mama z prośbą powrotu do domu.
Brunet przeprosił nas i szybkim krokiem ruszył w stronę swojego miejsca zamieszkania. Mężczyzna nie musiał daleko iść, a mianowicie nie cały kilometr.
Było już dosyć ciemno, latarnie oświetlały ścieżkę, przez którą właśnie przechodziliśmy. Wraz z blondynem, który tego dnia ubrany był w czerwone spodnie, biały t-shirt, tego samego koloru nike'i i beżowy sweter, postanowiliśmy wrócić do domu. Za każdym razem kiedy z nim jestem na prawdę świetnie się bawię. Szczerze mówiąc nie chciałam za bardzo wracać do domu, ale Niall był głodny a jego mama właśnie ugotowała obiad. Nie wiem czemu, ale czasami wydaję mi się, że Niall czuje do mnie coś więcej niż zwykli przyjaciele. Zawsze kiedy ze sobą wchodzimy wciąż na mnie patrzy, prawie w ogóle nie odrywa ode mnie wzroku. Kiedy ze mną rozmawia zawsze trzęsą mu się ręce.. Ale to tylko moje przypuszczenia. Może mi się po prostu wydawać, a to jest w dużym stopniu możliwe. Problem w tym, że ja nic do niego nie czuje. Jest jedynie moim przyjacielem... nie chce go zranić.
Idąc ścieżką oświetloną lampami oddalonymi od siebie co metr spotkaliśmy szatynkę, którą poznałam wczoraj w szpitalu. Na początku nas nie zauważyła, to znaczy mnie, bo mojego przyjaciela nawet nie miała przyjemności poznać.

-Maya! -Krzyknęłam na co dziewczyna odwróciła się z lekkim grymasem na twarzy.
-Co? -Spytała, ale po chwili na jej twarzy pojawił się uśmiech -O.. To ty Liv, cześć! -Odpowiedziała podchodząc do nas. Najwidoczniej wcześniej coś musiało się stać. Miała czerwone oczy, spuchnięte policzki od spływających po nich łez... Płakała.
-Niall, ja zostanę tutaj z Mayą -Chciałam spławić Nialla, ponieważ musiałam się dowiedzieć czemu dziewczyna stojąca naprzeciwko mnie płakała, a dobrze wiem, że przy moim blond włosym przyjacielu nie za dużo się dowiem.
-Okej.. Później do Ciebie zadzwonię -Powiedział delikatnie zmieszany bo w sumie nie za bardzo wiedział o co chodzi w tej całej sytuacji. Blondyn odszedł a po chwili już był 100 metrów od nas. Złapałam Maye za rękę a następnie zaprowadziłam ją do najbliższego paru, w którym mogłyśmy spokojnie porozmawiać.
-Mów- Powiedziałam będąc już na miejscu. Puściłam jej rękę a następnie usiadłam na ławkę, która stała obok nas.
-Co mam mówić? -Spytała siadając obok mnie.
-Co się stało, czemu płakałaś. I chociaż nie mów mi, że nie płakałaś bo dobrze widzę...
-Chłopak ze mną zerwał. Byliśmy ze sobą dwa lata... Dziś mijają te cholerne dwa lata. Zerwał ze mną mówiąc, że to bezsensu bo i tak umrę. Nienawidzę swojego życia. Kochałam go, tak cholernie mocno go kochałam a on ze mną zerwał tylko dlatego, że jestem chora... -Kiedy szatynka to powiedziała zdziwiłam się... Na prawdę się zdziwiłam. Nigdy nie spotkałam chłopaka, który po dwóch latach związku zrywa z powody choroby. Przecież to nie jest wina Mai, to nie ona sama sobie to wybrała.. W dodatku powiedział, że umrze... Jako chłopak powinien ją wspierać, a tylko pogorszył sytuacje. Nie wiem do czego zdolna jest Maya, ale mam nadzieje, że postaram się jej pomóc i nie zrobi żadnego głupstwa...
Siedziałam z nią na tej ławce przez jeszcze dwie godziny. Pocieszałam ją, nawet powiedziała mi, że teraz chciała się uchlać tak, żeby ta druga nerka też przestała działać. Chciała się zabić... Dobrze, że spotkałam ją w porę bo nie wiem co by się stało..
-A ty? -Odparła nagle.
-Co ja? -Spytałam nie wiedząc co dziewczyna ma na myśli.
-Masz kogoś? Podoba Ci się ktoś? -Kiedy to powiedziała od razu chciałam zakończyć ten temat... Nie znam jej za długo, nie potrafię jej mówić o takich sprawach ale ma w sobie coś dzięki czemu mogłabym od razu wyjawić wszystkie swoje najskrytsze tajemnice...
-Bo... Jest taki Zayn. Jest miły, troskliwy, opiekuńczy, zawsze mogę na niego liczyć i... podoba mi się. Może nawet coś więcej niż mi się podoba... Ale jest moim przyjacielem, nie chcę przez związek zniszczyć coś co budowaliśmy przez kilka lat... Ale kocham go.