Rozdział pierwszy

Z perspektywy Mai 

 Powoli mijałam korytarze dobrze znanego mi szpitala. Budynek nie różnił się niczym od innych szpitali. Białe ściany, dużo czystych i sterylnych okien. Wszelkie wolne miejsca znajdujące się przy gabinetach były już zajęte. Ściany były w kolorze błękitnym, a sufit pomalowany został białą farbą, zaś podłoga była wykonana z szarych kafelków z odrobiną bieli. Przychodzę tutaj co tydzień w niedzielę i widuję tych samych ludzi, siedzących na tych samych drewnianych ławkach bądź czerwonych, plastikowych krzesłach, przy tych samych dębowych drzwiach, z tym samym napisem. Cotygodniowa rutyna, zdążyłam się już przyzwyczaić i zrozumieć, że tak musi być.
Będąc już przy gabinecie Doktor Levison ujrzałam dobrze znaną mi kobietę. Czerwone włosy i nie przyjemny grymas na twarzy- To znaki szczególne, po których mogłam rozpoznać, że była to pani Craford. Przychodziła tutaj z tego samego powodu co ja. Nie pracowała jej jedna z nerek, czekała tutaj na dializę, którą można było wykonać tylko po zrobieniu kilku badań, a robi się je niestety cały dzień. Usiadłam obok staruszki. Ta tylko uśmiechnęła się na przywitanie, choć dobrze wiem, że nie ucieszyła się z mojego przyjścia. Nie szczególnie za sobą przepadałyśmy. Zdarzyło nam się wiele sprzeczek. Po chwili obok mnie usiadła kolejna starsza kobieta. Miała siwe, krótkie, kręcone włosy, bladą cerę, która została przykryta idealnie dobranym pudrem. Nie poznałam jej, najwidoczniej coraz więcej ludzi choruje na to co ja.
Po dwóch godzinach czekania, kolejka nawet się nie ruszyła. Wciąż się wierciłam nie mogąc usiedzieć w miejscu.
-Kurwa ile można robić te pierdolone badania?! -Krzyknęłam zdenerwowana, na co dwie kobiety siedzące obok spojrzały na mnie z przerażeniem i zaczęły mnie uciszać. Nawet nie zwróciłam na nie uwagi.
Nagle z gabinetu wyszła jakaś blond włosa dziewczyna.
-Tak jest zawsze -Powiedziała ze słodkim uśmiechem. Zdenerwowała mnie. Przychodzę tutaj co tydzień, przez dziesięć lat, a nagle nie wiadomo skąd przychodzi jakaś dziewczyna i mądrzy mi się tutaj jakaś słodziutka paniusia? No kurwa, coś chyba jest tutaj nie tak...
-Wiem? Przychodzę tutaj od dziesięciu lat i orientuje się w tych sprawach -Powiedziałam podirytowana. Wstałam chcąc wyjść na papierosa. Nie można mi palić, dobrze o tym wiem. Na codzień tego nie robię, tylko jak ktoś mnie wkurzy lub jest mi po prostu smutno. Wyszłam przed wielki budynek. Chciałam już wyjmować paczkę z papierosami, ale ktoś złapał mnie za ramię. Szybko się odwróciłam chcąc dowiedzieć się kto to zrobił.

 -Co ty wyprawiasz? -Krzyknęłam wyjmując paczkę. Wyciągnęłam jednego papierosa, wzięłam go do buzi, zaciągnęłam się a po chwili cały wypuściłam dym na znienawidzoną prze ze mnie twarz. Była to wcześniej spotkana dziewczyna, która tak przemądrzała się mówiąc, że w tym szpitalu zawsze są takie kolejki. Po jej minie widziałam, że nie jest za bardzo zadowolona..
-Masz jedną nerkę a... -Nawet nie dokończyła swojego zdania, chyba wreszcie zrozumiała, że nie obchodzi mnie jej zdanie, nareszcie. -Zresztą nie ważne, rób co tam się tobie podoba, ale nie odbieraj miejsca tym, którzy chcą jeszcze pożyć na tym świecie
-To chciałaś mi powiedzieć? Już słyszałam to od wielu ludzi. Mogła się już nie wysilać i dać sobie z tym spokój- Odpowiedziałam ze złością. Kolejna osoba, która wpierdala się w nie swoje sprawy. Niech zajmie się swoim, zapewne cudownym życiem księżniczki.
-Nie, nie po to tu przyszłam. Moja mama kazała mi się tobą zająć. Dziś będziesz miała inne badania niż dotychczas i obiecałam, że w czasie ich przebiegania nie będziesz wychodziła zapalić jak teraz. Mam nadzieję, że mi w tym pomożesz -Powiedziała dużo spokojniej niż wcześniej. Kiwnęłam tylko głową i rzuciłam papierosa na ziemię po chwili zadeptując go butem- Jestem Liv- Mruknęła z uśmiechem podając mi rękę. Zirytowało mnie to, ale nie chciałam utrudniać pracy mojej pani doktor, bo to dzięki niej jeszcze chodzę po tym świecie, poza tym im prędzej zrobię te głupie badania tym szybciej wrócę do domu. Wyjęłam z tylnej kieszeni spodni listek gumy, który od razu po wyjęciu włożyłam do ust.
-Maya- Odpowiedziałam mierząc ją wzrokiem. Uśmiechnęłam się. Nie przepadałam za tą dziewczyną, ale musiałam spędzić z nią cały dzień.

Od autorek: Przepraszamy, że rozdział jest taki krótki, ale chodziło o to żeby napisać ogółem o co chodzi w opowiadaniu, m.in. to jak Liv poznała się z Mayą, czy, że Maya ma jedną pracując nerkę. Rozdziały będą pojawiać się w tylko w weekandy. Miłego czytania :)